سیاه5

دروبازکردن و گفتن فقط محرم ها بیان...ولی هنوز هم دردونه مامانجان نیومد

دیگه نمیدیدم کی چه عکس العملی داره....مامانجانم بااون لباس سفید و پارچه سبز سید بودنشو به نمایش گذاشته بود

فرشته بودنشو...پاکی و خانوم بودنشو.وقارشو  نورانی بود وبالبخند

ازتو بغلش بلندم کردن....برای اولین بارتوزندگیم هق هق میزدم زار میزدم بلندبلند...

چشام داشت مث روزام سیاه میشد مث لباسامون  ولی همون لحظه دیدم مامانم افتاد روی من ...اصلن حواسم بهش نبود

رفتم نمیدونم با این نیمچه هیکل چطور مامانمو بردم بیرون ...حالش اصن خوب نبود خالمم اون طرف من.گیج شده بودم نمیدوسنم

نمیدونسم هوای خالمو داشته باشم بااون پای عملیش یامامانم که راه به راه حالش بد میشد

نمیدونسم...یه دستم به مامانم یه دستم خاله...بقیه که نظاره میکردن که چظوری کی گریه میکنه!!

دیگه باضرب وزور وکمک خواهرای مامانجانم .رفتیم امامزاده که اونجا نماز رو بخونن..تازه اونجا اقاجانمو دیدم

هیچکس کنارش نبود..هیچکس

مامانمو خالمو سپردم به خاله خانما ورفتم بااقاجانم باشم..هنوز کسی نبود که این مرد بتونه بهش تکیه کنه

دایی دردنونه نیومد

اخرین خداحافظی

بعد هم مامانجانمو گذاشتن توی خونه یک متریش... مرد و زن اشنا و غریب گریه میکرد..همه مامانجانمو میشناختن

دختر دردونه شهر بود...بازم مامانم حالش بد شد...

سیاه 4

وقتی بهوش امدم توبغل نوه های خاله مامانم بودم...هرکسی یه گوشه نشسه بود و دعا میخوند قران میخوند

ولی نیم ساعت بعد همههه بعد ازشام خوردن رفتن...همه

هیچکس نموند..لابد بودن درکنارکسی که تازه فوت شده ترس داشته.نمیدونم

من موندم و خاله ومامان..بابا واقاجان وشوهرخالم.توخونه هزارمتری.نمیترسیدم چون عشقم بود

میرفتم تنهایی کنارش دستاشو میگرفتم التاس میکردم که بیداربشه ولی هفت پشت خاب بود

شب هیچ کدوممون خاب نرفتیم...دایی هنوز نیومده.تا 10 صبح صبرکردیم..ولی گفت تازه راه افتاده

اما چه فایده..

فردای نیمه شعبان ...روز خاکسپاری..

روی دستای مردم ..گریه های مامان وخاله واقوام... خمیده راه رفتن اقاجان...

تنهادختر خانواده محسوب میشدم.خاهرم بخاطر بچه هی نیم وجبیش ودخترخالم بخاطرحاملگیش نیومد

من و خاله ومامان

مامانجانمو بردن که لباس سفیدشو تن کنن... کسیو راه نداد از ماکه نزدیک بودیم.. . پشت در نمیدونم منتظرچی بودیم

منتظر دیدن چهره خوشگل مامانجان برای اخرین بار یا بیدارشدن ازکابوس

سیاه 3

قبل اینکه کسی بیاد وبخاطر تعطیلی زودهرچی نیاز بود رو تهیه کردم.

تمام خونه روگشتم تا تونسم پارچه های سفیدشو پیداکنم..مهر و اون پارچه سبزی که ازکربلابراش هدیه داده بودن

اب قند وگلاب درست کردم دادم مامان وخالم...تاشب فقط کارارو میکردم و هنوز باورنمیکردم

باورنمیکردم عزیزترینم  رو ازدست داده باشم...

کم کم داییام خاله های مامان و مادرمامانجانم امد..نوه ها و... همه بجز دردونه مامانجان که همیشه

اسم دایی و زنش ازدهن مامانجان نمیافتاد...اون فقط نیامد...اقاجانمم نبود همه نگران اقاجان

هربارکه اطراف مامانجان خلوت میشد میرفتم ومیدیدم خابه...خاب بود...

تموم خاطرات برام پررنگ میشد...مهربونیاش.. حمایتاش..خنده رو بودنش..صبرش.ذکر و نمازای طولانیش

وقتی اقاجان امد همه چشم شدن که ببینن اقاجان چکارمیکنه.همه نگران حالش

دیدم.دیدم که کمرش شکست کمرش خمیده شد..دیدم چطور اصرار میکرد بزارین من کنارش بخابم

دیدم چظور زار میزد ..مردی که یک عمرعاشقونه وباغرور بود شکست

میدیدم مامانم و خالم چطور بغلش میکردن برای اروم کردنش.برای ارومی خودشون.برای پناه بردن بهش

به کسی که خودشم خمیده شد

میدیدم مامان مامانجانم چطور بامشکلی تنفسیو قلبی زار میزد

وبعد دیگه چیزی ندیدم و از هوش رفتم

سیاه2

میدونسم اقاجان بفهمه دق میکنه...به پسرخالم یواشکی گفتم بریم .ولی تا من اینو گفتم

بابا به خالم گفته که خودتونو برسونید مامانججان حالش بده....خاله باگریه میزد توسرش..

من بازهممم خررررررررررر همش میگفتم خاله چیزی نیس.حالش خوبه.خاله هیچی نمیگفت و گریه میکرد

بااخرین سرعت رفتیم خونه مامانجان...توراه چقد نظر کردم که حال مامانجانم خوب باشه

همش خودم فش میدادم چرا من نموندم .رفتم مهمونی...

بابا دروباز کرد دیدم ریلکسه گفتم دیدی خاله چیزی نیس( بابا همیشه ریلکس و باتعمل رفتار میکنه)

رفتیم تو اتاق مامانجان دیدم یه پارچه روی ماماجانم کشیدن.. و مامان بالاسرش با گریه دعا میخوند.تامارو دید

گفت :دیدی یتیم شدم! من میخ وایساده بودم ... نمیتونسم باور کنم ..خاله و مامان زارمیزدن توبغل همدیگه...

بابا اونطرف کارارو انجام میداد... رفتم رو تخت. مامانجانمو بغل کردم هی میگفتم ترا خدا بیدارشو مامانی...

ازطرفی دوباره میخ میشدم هی مگفتم من خفه شم بهرته مامانم حالش بدمیشه...

واقعا نمیدونسم باید گریه کنم .گریه نکنم...چون کسی نبود باید زودتر کارارو میکردیم

تاحالا هیچ عزیزی رو هیچ نزدیکی رو ازدست نداده بودم...همش نگران اقاجانم بودم چون هنوز خبرنداشت

سیاه1

بعدازبرگشتن ازمشهد.. خاله عمل کرد .بخاطر تصادفی که کرده بود.و مامان من باپرستار بود

توی این ماجراها بود که یه اقاایی هم امد خاستگاری منه خل:چهارپنج جلسه گذشت و بدنبود

دلم میخاس حالاکه همه حالشون گرفته...باازدواج من خوشحال بشن.و مامانجان برام دعای خیرکنه

...

چهارروز قبل عید نیمه شعبان...رفتم دیدم مامانجان گلم زل زده به دیوارنه حرف میزنه نه منو میشناخت

هیچ هیچی...هیچ عکس العملی نشون نمیداد.توبغلش خابیدم وعکس گرفتیم.

روز عیدشعبان دعوت بودیم همه مهمونی ..مامان گفت همتون برید من میمونم پیش مامانجان.

من هیچ وقت هیچوقت تنهانمیرفتم مهمونی..مخصوصا اونجایی که دعوت بودیم هم دوسنداشتم برم

ولی نمیدونم براچی رفتم....عصررفتم خونه خاله..هممون اونجابودیم بجز مامان وبابام....حتی اقاجانمم ازبیمارستان چندروزی ابانس گرفته بودن

که هممون دورهم باشیم روزای عید ... همه اقوام ازتهران و پسرخالمو... ازحتی انگلیس واونورا امده بودن...

بعد ظهرعید باپسرخالم وداییم و داداشم نشسه بودیم بازی میکردیم..قرارشد بمونیم و شب بریم جشن شعبان

مامان به گوشیم زنگ زد وگریه میکرد

فکرکردم حال مامانجان مث بقیه مواقع بد شده وبعد خوب میشه.یکم سربه سرمامان گزاشتم ..

دوباره زنگ زد .سه باره زنگ زد چهاربار همش ارومش میکردم..خرررررررررررررررررربودم نمیفهمیدم

نمیخاسم خالم هم نگران بشه.مونده بودم باچی برگردم خونه ببینم داستان چیه...

به بابا اس دادم گفتم جریان چیه.گفت زود خودتونو برسونید خونه!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!